Yazarımız Ahmet Tulgar gideli bir yıl oldu: Hiçbirini diğerine tercih etmedim, yapamadım.
Kendisiyle vedalaşmamızdan iki hafta önce, “Acısız, kolay bir ölüm istiyorum. Ama şimdi ölmek istemiyorum, çünkü Yoldaş çok küçük, onu yalnız bırakmak istemiyorum, ondan önce ölmek istemiyorum” dedi Ahmet Tulgar, editörümüz Beyhan Sunal’a. Köpeği ‘Yoldaş’, yoldaşları, arkadaşları ve okurları yalnız kaldı ve Ahmet Tulgar geçen yıl vefat etti.
“Yağmurlu ve soğuk bir günün sevinci…” Ahmet Tulgar ve YoldaşGazete Duvar’daki ilk yazısında şunları söyledi: “Gazetecilikle edebiyatı aynı anda veya art zamanlı olarak yapan yazarlara kendimi yakın hissediyorum. Çünkü benim durumum bu. “Birini diğerine tercih etmedim, yapamadım” diye yazdı. Hayatının 35 yılını gazeteci ve yazar olarak geçirdi.
26 Nisan 1959’da İstanbul’da doğan Ahmet Tulgar, Sankt Georg Avusturya Lisesi’nden mezun olduktan sonra Viyana Üniversitesi’nde Siyaset Bilimi ve Boğaziçi Üniversitesi’nde İngiliz Dili ve Edebiyatı okudu.
‘CEZAEVİNDEKİ O ANI HİÇ UNUTAMAM’
“1987, Bolu Gerede Cezaevi, Suç: Yayın Yoluyla Komünizm Propagandası, 4. Yıl.” (Ahmet Tulgar’ın Instagram sayfasından alınmıştır.)25 yaşındayken ‘orduya hakaret ve yayın yoluyla komünist propaganda’ yaptığı gerekçesiyle hapse atıldı. 1984-87 yılları arasında cezaevinde kaldı.
Roll dergisinin Aralık 2007 sayısındaki röportajında o yılları şöyle anlatıyor: “Metris’teki askeri cezaevinde üç buçuk yıl kaldım, sonra Bolu Gerede Cezaevi’ne taşındım.” Ancak görüşmenin nedeni hapis yılları değil. Tulgar’ın konserlerini sabah 8’de en ön sıradan izlemek için sıraya girdiği Bruce Springsteen’e olan hayranlığı…
“1987 yılına kadar 4 yıl cezaevinde kaldım. O dönemde Bruce Springsteen’i hiç dinleyemedim ama müziğini hep kalbimden söyledim… Komünist propaganda yaptığım ve yayın yoluyla orduya hakaret ettiğim için cezalandırıldım. Metris’teki askeri cezaevinde üç buçuk yıl kaldım, ardından Bolu Gerede Cezaevi’ne taşındım. Gerede’de bir televizyon vardı. Bir gün onu ‘Biz Dünyayız’ videosunda gördüm, o anı hiç unutamıyorum. Serbest bırakıldığımda annem ve annemin bir arkadaşı beni almaya geldi. Bu anne sorunu Türkiye’de ve belki de tüm dünyada sosyalist harekette çok önemlidir. Neyse eve geldik ve anladık ki anahtar yok: Annem heyecandan onu içeride bırakmış, eve giremiyoruz! Tek endişem eve gidip Bruce Springsteen’i dinlemek! “Sonra bekledik, babam geldi, kapıyı açtı, ben babama sarılmayı unuttum ve Bruce Springsteen kaseti takmayı unuttum.”
BASINDA 35 YIL
Gazeteciliğe 1987 yılında Sabah Dergi Grubu’nda başladı. Güneş, Nokta, Milliyet, Akşam, Vatan, Birgün ve Cumhuriyet gazetelerinde muhabir, yazar ve yönetici olarak çalıştı.
Uzun yıllar görev yaptığı Milliyet gazetesinde verdiği röportajlarla dikkat çekti. 2004-2010 yılları arasında Birgün gazetesinde yazılar yazdı, genel yayın yönetmeni ve yayın danışmanı olarak çalıştı.
Evrensel, Radikal, Birikim, Tiroj, T24 Pazar gibi yayınlarda yazıları yayımlanan Tulgar, röportajları, portreleri ve köşe yazılarıyla son olarak Gazete Duvar’da yer aldı.
“Yayınevinden aldığım her kitap için grup fotoğrafı çekiyorum. Hayatım böyle devam ediyor. Yeter ki devam etsin…”İLK KİTABI 1989 YILINDA YAYINLANDI
Makaleleri ve denemeleri: Şehrin Duvarlarında (1992), Yakalandığımız Yerde (2004), Ne Olmuş? Korsan Yazılar (2005), Ben Onlardan Biriyim (2007), Diller Barışla Yüzleşiyor (2010), Şimdi Zaman Var (2013), Bakışların Ritmi (2020); Röportajları Mahalledeki Herkes Kahramandır (2004) adlı kitapta toplandı.
Evsizler Ülkesi Hikâyeleri (1989), Birbirimize (2009), Duygusal Anatomi (2015), Trajik Nüans (2016), Bakılmadan Yer Kalmadı (2018), Volkan’ın Romanı (2006), Çocuklar ve Onların adlı beş öykü kitabı. Canavarlar (2012). İki romanı yayımlandı.
Öyküleri ve makaleleri Almanca, İngilizce, Fransızca ve Ermenice çeşitli yayın ve derlemelerde yayınlandı. Volkan’ın Romanı 2013 yılında Makedonya’da Romani i Vollkanit adıyla Arnavutça olarak yayımlandı.
‘EDEBİYATA Sığındım, Böyle Hayatta Kaldım’
2018 yılında yayımlanan “Bakmadığın Bir Yer Kaldı” adlı öykü kitabı için bir araya geldiği Nida Dinçtürk’e, Türkiye’nin 7 Haziran 2015 seçimlerinden sonra en karanlık dönemlerinden birini yaşadığını belirterek, şunları söyledi: şu sözlerle edebiyata sığındı:
“Bu dönemde edebiyat benim için tek ve tek işim, hayattaki en sevdiğim iş, varoluş sebebim olmasının yanında adeta bir şifa olmaya başladı. Oraya sığındım. Hatta Duygusal Anatomi’nin girişinde şöyle yazmıştım: “Ben Türkiye’den Türkçe’ye sığınan biriyim.” Bunu her zaman söylüyorum. Sanırım bu şekilde hayatta kaldım. Ne kadar çok yazarsam ve ne kadar çok yeni bir şey ortaya çıkarırsam korkum ve üzüntüm o kadar azalıyor. “Hala var olabilirim.”
‘1980’DEN SONRA HAYATIMIZIN KRONİĞİ OLDU’
PEN Yazarlar Derneği, Tulgar’ın kitaplarının ölümünden sonraki ayın kitabı seçildiğini duyurduğu metinde şu ifadeleri kullandı:
“Ahmet Tulgar’ın getirdiği çok şey var. Bazı sorunların hiç konuşulmadığı günlerde düşünmek ve yazmak üzereyim. Başka mahalleler, başka hayatlar, başka bir gökyüzü. Yazarın nerede durduğunu, kimin yanında durduğunu göstermekle kalmamış, bunu da mümkün olan en titiz, duyarlı, edebiyat zevkini ön planda tutarak yazmıştır. 1980 sonrası adeta hayatımızın bir kroniği haline geldi. Bir tanesini bile kaçırmadı, gözünü kapatmadı ve birçok kez anında kağıda ve kayda geçirdi.
Evsizler Ülkesi Hikâyeleri (1989) ile kendisinin ve yazılarının saflığını ve saflığını dile getirmiş, Volkan’ın Romanı’nda ötekileştirmeye cesur bir dil ve bakışla karşı çıkmış, Bakışın Ritmi ile uzman gözlem eseri portreler sunmuş ve Dilek Serbest Dolaşımı. Ayrıca ne anlatırsa anlatsın edebiyatın lezzetli olduğunu da duyurdu.” (KÜLTÜR VE SANAT HİZMETİ)
